SIATKÓWKA (1930-1994)

1930 Siatkówka należała do pierwszych dyscyplin sportowych KS TFSJ. Najpierw wchodziła w skład sekcji gier sportowych wraz z koszykówką i piłką ręczną.. Należała ona do Związku Gier Sportowych. Już w 1930 r. trenowało sześć drużyn siatkówki. Większą aktywność wykazywała siatkówka żeńska. Kobiety rozegrały pierwszy mecz we wrześniu 1930 r. z IKP Łódź w Spale. W drużynie grały m. in.: Leokadia Cybulska, Maria Kupiszówna, Genowefa Malinowska, Stefania Pietrasikówna i Szramkowska. Drużyny łódzkie były silniejsze i zdecydowanie wygrały.

1932 W żeńskiej drużynie trenowały i grały: Stefania Pietrasikówna, Bolesława Adamska, Maria Barańska, Janina Lisowska, Władysława Wojewodówna, Kazimiera Wochna, Józefa Całówna, Helena Hejdukówna, Maria Kubiakowa, Eulalia Sałacińska i Helena Wojewódzka.
W dorocznych rozgrywkach pucharowych klubów fabrycznych (1932 - 1934), w lipcu 1932 r. męska drużyna siatkarska TFSJ zajęła pierwsze miejsce, a żeńska miejsce trzecie.
W latach 1931 - 1934 klub opłacał składkę członkowską w Łódzkim Okręgowym Związku Gier Sportowych (ŁOZGS). Nie było jednak podziału na grupy i klasy. Na skutek kosztownego udziału w rozgrywkach, klub nie należał do PZGS i jego przeciwnikami były tylko drużyny łódzkie i miejscowe, np. łódzka WIMA i tomaszowska LECHIA. Drużyny siatkówki nie miały trenera, a sezon trwał tylko w lecie. W związku z tym treningi mogły odbywać się tylko w dni pogodne.

1938 Z upływem lat zainteresowanie siatkówką malało tak, że w 1938 r. występowała ` w rozgrywkach towarzyskich tylko drużyna męska, a liczba zawodników zmalała E' do 10. Kierownikiem sekcji był inż. Olgierd Bobowski, po nim Tadeusz Ojrzyński,
a następnie Edmund Wojewódzki. Dwaj ostatni byli również czynnymi zawodnikami. Z pięciu spotkań rozegranych w 1938 r. siatkarze TFSJ wygrali eztery i jeden t; zremisowali.
Ubytek czynnych zawodników, mimo podejmowanych wysiłków (np. nowe boiska na przystani wioślarskiej i werbunek wszystkich chętnych do gry) spowodował ' upadek sekcji gier sportowych.

1948 Pierwsze po wojnie próby reaktywowania siatkówki w ramach sekcji gier sportowych podjęto w 1948 r. Sekcja nie była zgłoszona do PZGS i grała głównie z zespołami miejscowymi. Zawodnicy siatkówki traktowali grę w siatkę często jako sport uzupełniający. Inicjatorami sportu siatkarskiego w KS PFSJ po wojnie byli: bracia Stępniakowie, Jan Nagrodzki, Stanisław Brenda, Wojciech Dulla, Klemens Frąckiewicz, Jerzy Michalak i Ryszard Pięta.
Mecze miały charakter towarzyski i przechodziły bez większego echa. Taki stan utrzymywał się również we WŁOKNIARZU i został rozwiązany w 1951 r.

1958 W tym roku następuje dynamiczny wzrost sekcji sportowych w KS PILICA i zawiązuje się ponownie sekcją siatkówki mężczyzn. Inicjatorem tego jest młody Grzegorz Rudny. Mając jedynie boisko, słupki, siatkę i piłki, sekcja z rozrywkowej i uzupełniającej funkcji siatkówki czyni prawdziwy sport. Z dzielnicowej drużyny, w której grają m. in.: Andrzej Minkiewicz, Janusz Elas, Wiktor Czwartek, Cezary Jankowski oraz spośród pracowników Zakładu w składzie: Tadeusz Pawlak, Zygmunt Przybysz, Stanisław Rogulski i inż. Jerzy Frydenstab - powstaje zespół siatkarski z prawdziwego zdarzenia.
Młody zespół gra ambitnie i gładko pokonuje drużynę Jednostki Wojskowej (3:1). Drugi mecz odbył się z trenowaną przez słynnego Edmunda Wojewódzkiego drużyną I Liceum Ogólnokształcącego. Grały w niej takie późniejsze sławy jak Andrzej Warych, Wiktor Kobędza i inni. Przy stanie 3 : 1 dla PILICY trener E. Wojewódzki zrezygnował z piątego seta.
Wola walki i silna konsolidacja zespołu oraz dyscyplina treningowa - to były główne cech tamtego team'u. Sekcję zarejestrowano w ŁOZPS w Łodzi i zgłoszono do rozgrywek klasy B. Grano systemem jesień - wiosna na wolnym powietrzu.
Rozgrywki klasy B zespół wygrywa i mimo wielu perypetii, awansuje do klasy A. W klasie tej grano już w salach. Obok PILICY grały w niej zespoły z Łodzi (RKS RUDA, BUDOWLANI), KKS KOLEJARZ Koluszki, PTC Pabianice, PIOTRKOWIA Piotrków Tryb.). KS PILICA w tej grupie zajmuje piąte miejsce.

1960 Coraz wyższy poziom sportowy powoduje, że młody zespół i ambicje nie wystarczają. Zarząd zatrudnia trenera, którym zostaje K. Frąckiewicz - trener i grający zawodnik z RKS LECHIA. Kierownikiem sekcji jest Grzegorz Rudny. Zajęcia odbywają się w sali LECHII i szkół podstawowych. Powstaje też zespół juniorów, w którym grają m. in.: Z. Knap, Biniek, Garnys, Lewandowski.

1961 II drużyna PILICY przed I drużyną wygrywają ogólnopolski turniej siatkarski z okazji 50 - lecia TZWS o puchar Dyrektora Naczelnego Wiktora Drożdża. Biorą w nim udział zespoły Zakładów Włókien Sztucznych z całej Polski. Zainteresowanie siatkówką wzrasta.

1962 Drużyna KS PILICA awansuje z klasy A do ligi okręgowej. Zespół gra w składzie m. in.: Z. Knap, K. Frąckiewicz, J, Kwieciński, Z. Przybysz, A. Minkiewicz, J. Elas, J. Lewandowski. R. Garnys i inni.

1963 W sezonie 1962/63 seniorzy grają w lidze okręgowej, zajmując V miejsce. Dobrze grają juniorzy, którzy zdobywają mistrzostwo okręgu. Następnie awansują, na turnieju w Legnicy, do finałów Mistrzostw Polski 1964 r. w Żyrardowie, gdzie zajmują V miejsce w Polsce, co jest wówczas ogromnym sukcesem. Grają w tym zespole: A. Biniek, R. Garnys, W. Spała, K. Wroniszewski, A. Werner, J. Kraul i J. Ksyt.

1964 Z zespołu odchodzi na studia, do innych klubów i kończy wiek juniora wielu zawodników. Ich następcy nie są w stanie zastąpić kolegów i w rezultacie rozgrywek zespół w sezonie 1965/66 gra ponownie w klasie A.
Kurczy się zaplecze wskutek likwidacji Liceum Pedagogicznego, odczuwa się również brak własnej sali treningowej. Rozgrywki i treningi wracają d~a niepełnowymiarowych sal szkół podstawowych nr 8 i 13.

1965 W oparciu o Liceum Pedagogiczne powołana zostaje sekcja siatkówki żeńskiej, która gra w klasie B. Trenerem drużyny żeńskiej zostaje Mirosław Rudny, który wrócił z wojska. Trenerem mężczyzn jest mgr K. Frąckiewicz. Zespół kobiecy zajmuj~ III miejsce w pierwszym roku rozgrywek.

1966 W wyniku reorganizacji likwidowana jest klasa B, a drużyna żeńska PILICY ya w klasie A. Dokonuje się naboru zawodniczek ze szkół podstawowych. Do drużyny trafiają: Barbara Mazurek, Barbara Gaik, Teresa Nowak, Alfreda Buda, Barbara Czapnik, Jadwiga Zubkiewicz, Lucyna Jaros i inne. Dziewczęta są chętne do treningów, pilne, często ćwiczą. Średnia wieku drużyny nie przekracza 14 lat, ale drużyna wygrywa już z mocniejszymi i starszymi zespołami.
Drużyna męska nadal przeżywa kryzys. Mimo wielu nowych zawodników wyniki są skromne. W rozgrywkach klasy A drużyna zajmuje II - III miejsca, nie mogąc awansować do klasy okręgowej. W sekcji grają: Edward Słowicki, Jan Krzysztofik, Andrzej Świnoga, Henryk Smejda, Arkadiusz Bartkowiak, Wiesław Chmal, Ryszard Krawczyk, Wiesław Kapiński, Zdzisław Kryczka oraz starsi - Goździk, Minkiewicz, Kraul i Werner.
Drużyna dziewcząt w sezonie 1968/69 awansuje do ligi okręgowej.

1970 W latach 1969 - 1970 do sekcji męskiej trafia szereg nowych zawodników, m. in.: Tomasz Ołownia, Roman Piotrowski, Wiktor Andryszek i inni, ale zespół męski nadal nie awansuje.
Drużyna żeńska w sezonie 1969/70 gra w lidze okręgowej i zajmuje VI miejsce jako najmłodszy zespół w lidze. Zespół jest widoczny w spartakiadach młodzieży oraz związkowych, zajmując czołowe lokaty.
W 1969 r. większość dziewcząt kończy szkołę podstawową i trafia do II Liceum Ogólnokształcącego, w którym Dyrektor R. Grabowski decyduje się utworzyć MKS ŻEROMSKI z sekcją siatkówki żeńskiej, do którego przechodzi szereg naszych zawodniczek: B. Mazurek, B. Gaik, B. Buda i E. Piasecka. W tej sytuacji osłabiony zespół PILICY spada z ligi okręgowej do klasy A, w której też występuje MKS ŻEROMSKI.

1973 W sezonie 1972/73 następuje konsolidacja i zespół żeński wraca do ligi okręgowej. Kruszy się i rozpada MKS ŻEROMSKI - trudno jest wielu dziewczętom godzić sport z nauką. W tym samym czasie do akcji wkracza - jak wielokrotnie już bywało MKKFiT, który tworzy sekcje wiodące na terenie miasta. Sekcja siatkówki męskiej przechodzi do RKS LECHIA i zostaje rozwiązana w KS PILICA. Odwrotnie postanowiono w sprawie sekcji żeńskiej; wiodąca jest sekcja w KS PILICA z rozwiązaniem sekcji RKS LECHIA.
Powstaje bardzo silna drużyna żeńska, która w sezonie 1973/74 zajmuje I miejsce w lidze okręgowej B i awansuje do ligi okręgowej A, która ma charakter ligi międzywojewódzkiej. Druga drużyna żeńska gra w klasie A zdobywając mistrzostwo i awans do ligi okręgowęj B.
Trenerem zostaje Marian Ogłuszka. Zaplecze szkolne szkolą Wiktor Łamąjkowski i Janusz Pieniążek. W składzie grają: Teresa Olejnik, Liliana Krzemińska, Barbara Czapnik, Barbara Komar, Regina Kowalska, Lucyna Jaros, Barbara Zając; Halina Fudała, Krystyna Sierek, Grażyna Arkuszyńska, Wiesława Heleniak, Krystvna Krajewska, Krystyna Sącińska, Barbara Mazurek, Alfreda Duda, Krystyna Dec, Ewa Białkowska, Emilia Badek i Halina Piotrkowicz. Kierownictwo sekcji stanowią: Czesław Tądera, Wojciech Kaczmarek i Edward Zieliński.

1976 W sezonie 1975/76 I drużyna zajmuje trzecie miejsce w lidze okręgowej - grupa A, a II drużyna czwarte miejsce w lidze okręgowej - B. Dwa zespoły juniorskie grają w ligach juniorek. Odchodzi z klubu trener K. Frąckiewicz, a jego miejsce zajmuje Marian Ogłuszka. Rok 1976 pamiętny jest z reformy administracyjnej kraju podziału na 49 województw. Powstaje województwo piotrkowskie. Powstają nowe Federacje Sportu i nowe Związki Okręgowe.
W siatkówce powstaje nowy system rozgrywek w klasie okręgowej i juniorkach. PILICA trafiła na słabe zespoły Bełchatowa i Sulejowa i wywalczyła awans do rozgrywek o II ligę seniorek i Mistrzostw Polski juniorek i juniorek młodszych. Jednak żadna z drużyn nie osiąga sukcesów. Opiekunami sekcji z ramienia Zarządu klubu zostają: mgr Wacław Walczyk i Tadeusz Pawlak, a w skład kierownictwa sekcji wchodzą: Cezary Jankowski, Janusz Kluska i Longin Kryczka.

1977 W sekcji następuje kryzys, wynikający z braku silnej konkurencji i małej ilości zawodów mistrzowskich. Duża grupa zawodniczek przerywa treningi. Trener
M. Ogłuszka odmładza I drużynę, wprowadzając m. in.: Janinę Mordakę, Graźynę Kryczkę, Dorotę Krawczyk i Małgorzatę Rybak. Zostaje powołana WFS OZPS w Łodzi, która organizuje w sezonie 1977/78 ligę międzywojewódzką z zespołami z terenu dawnego województwa łódzkiego.
Drużyna PILICY zajmuje III miejsce w lidze międzywojewódzkiej, z prawem startu w rozgrywkach o II ligę, zajmując trzecie miejsce na sześć zespołów.

1978/79 W sezonie tym następuje stagnacja w I zespole, który zajmuje w rozgrywkach ligi międzywojewódzkiej IV miejsce. W 1978 r. drużyna juniorek znajduje się w pierwszej dziesiątce drużyn w Polsce. Pracę z I zespołem prowadzi mgr Leszek Zakrzewski, który jednak niebawem rezygnuje z prowadzeniu zespołu. W sezonie 1979/80 drużyna zostaje osłabiona odęjściem na studia Haliny Piotrkowicz i Barbary Kozar.
Juniorki PILICY pod kierunkiem M. Ogłuszki starują w finale Centralnej Spartakiady Młodzieży w Bydgoszczy zajmując VIII lokatę. Kontuzji nabawia się Grażyna Kryczka, która potem ciężko chora kończy karierę, a w krótkim czasie umiera.
Zarząd zatrudnia na okres próbny nowego szkoleniowca mgr W. Czwartka. Drużyna seniorek uczestniczy w łódzkiej grupie klasy międzywojewódzkiej, zajmując wśród ośmiu zespołów czwarte miejsce. Juniorki młodsze są jednak w 1978 r. ósmą drużyną w Polsce, a w 1979 r. również są ósme w Centralnej Spartakiadzie Młodzieży.

1979/80 Seniorki zajmują w rozgrywkach ligi międzywojewódzkiej piąte miejsce, a juniorki są drugie w rozgrywkach okręgowych.

1980/81 Seniorki wygrywają ligę międzywojewódzką i w barażach, w Częstochowie, o wejście do II Iigi zajmują wśród sześciu pretendentów czwarte miejsce. Juniorki również nie są w stanie awansować do finałów Centralnej Spartakiady Młodzieży.

1981/82 Decyzją PZPS, po reorganizacji rozgrywek, powstaje liga międzywojewódzka radomsko - kielecko - piotrkowska. Wyniki zarówno zespołu seniorek jak i juniorek są słabe. Jest to efekt rotacji szkoleniowców, ezęstych zmian organizacyjnych w szkołach średnich, zaniedbania w pracy z zapleczem, braku działaczy społecznych oraz pewnej specyfiki w pracy z dziewczętami, którą nie wszyscy wyczuwają i potrafią wykorzystać dla sportu. Ciągłość pracy z młodzieżą zapewnia PILICY jedynie Szkoła Podstawowa nr 12, która regularnie szkoli dziewczęta dla PILICY.

1983/84 Od maja 1983 r. pracę trenerską w klubie podejmuje mgr Kazimierz Bińczyk, który rozumie duszę „małych kobietek" najlepiej i ma talent pedagogiczny. Organizuje grupę 20 dziewcząt, głównie ze Szkoły Podstawowej nr 12 i rozpoczyna przygotowania do Okręgowej Spartakiady Młodzieży. Oprócz zespołu i wiary w sukces trenera, postępami dziewcząt interesują się rodzice, którzy stanowią kierownictwo sekcji.
Drużyna juniorek młodszych, wyselekcjonowana i trenowana przez K. Bińczyka zdobywa mistrzostwo swojej grupy rozgrywkowej, a po eliminacjach ósmą lokatę w finale Centralnej Spartakiady Młodzieży w Poznaniu (lipiec 1984), jako najmłodszy zespół startujący w finale.
Na bazie tej drużyny działa też zespół łódzkiej ligi okręgowej, w której nasz zespół zajmuje II miejsce i awansuje do ligi międzywojewódzkiej. Bazą dla tych zespołów jest szerokie szkolenie w trzech grupach młodzieżowych w szkołach podstawowych, które są utworzone z inicjatywy sekcji. Siatkówka żeńska jest atrakcyjną dla kibiców i bezpieczną dla młodzieży dyscypliną sportu, ma zapewnioną minimalną bazę szkoleniową w salach gimnastycznych szkół podstawowych oraz , opiekę wykwalifikowanych trenerów i instruktorów. Jest również niedroga w relacji do innych dyscyplin i to powoduje, że w klubie powstaje idea awansu do II ligi. Idea niestety niespełniona.

1985/86 Seniorki zajmują V miejsce w lidze międzywojewódzkiej, juniorki starsze są czwartą drużyną Makroregionu Centralnego, a juniorki młodsze w finale Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży zajmują 7 miejsce.

1986/87 Seniorki zajmują drugie miejsce w lidze międzywojewódzkiej i walczą, bez rezultatu, o II ligę w Warszawie. Juniorki starsze biorą udział w półfinałowych walkach Mistrzostw Polski w Lublinie.
PILICA jest bezkonkurencyjna w siatkówce żeńskiej szkolnej i klubowej we wszystkich kategoriach wiekowych w mieście. Mimo tych postępów niedosyt sukcesów jest większy niż cierpliwość i nakłady finansowe na tę sekcję.
Czołowymi siatkarkami tego okresu były: Ewa Wysmyk, Grażyna Sinkiewicz, Małgorzata Falendarz, Beata Dąbrowska, Dorota Dąbrowska, Małgorzata Malina, Iwona Sulmowska, Beata Witkowska, Agnieszka Jędrzejec, Teresa Piecho, Katarzyna Słomka, Agnieszka Trepke, Sylwia Pigłowska, Elżbieta Czapnik i Agnieszka Wójciak. Dwie ostatnie, E. Czapnik i A Wójciak są członkiniami kadry Polski i odchodzą do II ligowego STARTU w Łodzi.
! Silne kierownictwo sekcji stanowią Panowie: Witkowski, Bogusławski, Sulmowski i B. Pawłowski. Z ramienia Zarządu Klubu spraw sekcji pilnuje Grzegorz Rudny, dla którego siatkówka żeńska ma ciągle urok. Zajęcia z młodzieżą, oprócz mgr K. Bińczyka, prowadzą mgr Mieczysława Frączak, mgr Grzegorz Gołaszewski i mgr Krzysztof Włosek.

1988/89 Wyniki sekcji w tym sezonie były następujące:
- juniorki młodsze zdobyły III lokatę w Makroregionie,
- juniorki starsze zajęły V miejsce w Makroregionie Centralnym, - seniorki zdobyły V miejsce w lidze międzywojewódzkiej

1989/90 Mgr K. Bińczyk odchodzi na emeryturę, a jego miejsce zajmuje mgr Krzysztof Włosek. Sekcja odczuwa kłopoty finansowe okresu przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Odchodzą instruktorzy i kurczy się zaplecze szkoleniowe. Seniorki i juniorki młodsze nie robią postępów sportowych.

1990/91 Mgr Krzysztof Włosek jest już jedynym szkoleniowcem. Drużyna seniorek nie może oderwać się od V miejsca w lidze, a najzdolniejsze siatkarki emigrują do zespołów z większymi perspektywami.

1991/92 Widoczny jest brak zaplecza w szkołach. Szkolone są tylko zawodniczki, które pozostały z poprzednich sezonów. Juniorki są trzecie w Makroregionie, a seniorki zajmują stałe piąte miejsce w klasie międzywojewódzkiej.

1992/93 Ostatni rzut na taśmę sekcji siatkarskiej - drugie miejsce w lidze międzywojewódzkiej. Zdobyte prawo walki o II ligę nie zostaje jednak wykorzystane, gdyż trener nie widzi możliwości dalszego udziału zespołu seniorek i juniorek w rozgrywkach z powodu braków kadrowych.
Zarząd Klubu podejmuje trudną decyzję o nie zgłaszaniu sekcji piłki siatkowej do rozgrywek w sezonie 1993/94
Marzenia o II lidze w siatkówce żeńskiej nie zostały spełnione. Losy sekcji ułożyły się tak, że szkolono zawodniczki o różnym poziomie sportowym, które jednak kończyły karierę na ogół po ukończeniu szkoły średniej. Nieliczne grały w czasie studiów lub występowały w wyższych ligach.